The Crying Game

Sælinú.

Um síðustu helgi fórum við út að borða með Atla og Ellu, vinafólki okkar. Atli valdi staðinn og pantaði borð með nokkurra daga fyrirvara. Maturinn var pottþéttur, staðurinn flottur, viðskiptavinirnir fallegir og allt í gangi.

Það besta var að þjónustustelpurnar á staðnum voru gullfallegar og höfðu gríðarlegan áhuga á mér og Atla. Það þótti mér gaman. Þær struku mér líka gjarnan um bakið þegar þær löbbuðu framhjá eða tóku pantanir. Það þótti mér líka gaman. Svo dönsuðu þær uppi á borðum á klukkutíma fresti. Það líkaði mér vel.

Rúsínan í pylsuendanum var hins vegar sú að stelpurnar voru allar með pylsu í staðinn fyrir rúsínu. Þetta voru semsagt ekki stelpur. Það þótti Borghildi gaman.

Sjón er sögu ríkari.

Kjartani þótti gaman að dansa. Hann yppti bara öxlum þegar ég spurði hann hvers vegna hann væri með tvær rúllur af málningarteipi um úlnliðinn.
Þráinn sagði að ég væri ekki með nógu margar tölur fráhnepptar fyrir hans smekk. Ég sagðist því miður ekki vera með fleiri tölur. Atli er líka búinn með sínar tölur á myndinni. Ásgeir spurði mig hvað jeppinn minn væri mörg hestöfl. Þá runnu á mig tvær, Grímur.
Ég, Jónatan, Atli og Friðjón á góðri stundu. Jónatan og Friðjón spurðu mig og Atla hvort það væri kalt á Íslandi. Við sögðum þeim að hafa ekki áhyggjur af fötum.
Gummi (til vinstri) og ég á meðan allt lék í lyndi. Gumma finnst gaman að vera í flegnum bolum.

VL.